modern edebiyattan haz almasını bilmeyen kişiliğin yumurtlaması.
divan edebiyatı devrinin en güzel edebiyatıdır ve fakat o edebiyattan da yüzyılda bir iki şair-i azam çıkar. bu devrin çıkardığı şair-i azam sayısı tüm yüzyıllardan fazladır ki yahya kemal, ahmet haşim, tevfik fikret bir dönemin zirvesini yapmış daha ileriye gidilebilecek nokta bırakmamışlardır. milli edebiyat akımı ise bir savaşın harabelerinden çıkan bir edebiyattır. tümüyle değişen bir toplumun bocalama döneminde yaratılmış ve toplumu yönlendirmek için bir araç olarak kullanılmıştır.
garip akımı dünyadaki edebiyat devrimini izleyen, ve edebiyatımızın tekrardan divan -halk edebiyatı boyunduruğunda ilerlemesinden korkan şairler tarafından oluşturulmuştur ki gerek sadeliği gerek lirizmi ile büyük bir şiir oluşturan; orhan veli'nin ölümüyle kısa sürede biten ama bu kısa süre boyunca türk edebiyatında büyük izler bırakan bir akım olmuştur.
daha sonra büyük bir bocalama devrinden geçse de türk edebiyatı özdemir asaf, can yücel, cemal süreyya gibi şair-i azamları birarada görmüş ve bu bocalamadan onlar sayesinde kurtulmuştur.
günümüz edebiyatının kısırlığı tartışılabilir fakat bunda suç ne edebiyatçıların ne de dilbilimcilerindir. suç tümüyle eğitimcilerindir. ziraat mühendisi, işletmeci, hatta veterinerken öğretmen yapılan eğitimcilerin.
roman kısmına hiç değinmedim çünkü roman türk edebiyatında hiç zirve yapamamıştır. şiirle gelen kültür şiirde devam etmiştir.
