Yolda görünce çok üzüldüğüm insanlardır.
Bazılarının elinde baston var, yürümeye çalışıyor, bazıları yanındakilerin kolundan güç alarak yürümeye çalışıyor. Göz göze geldiğimizde de çoğu bana gülümsüyor.
Akıllarından ne geçtiğini tahmin ediyorum o an. “Gençliğinin kıymetini biliyorsundur umarım” gülümsemesi gibi.
Keşke bu insanlar hiç yorulmasa, keşke bu insanların elleri hiç titremese.
Bazen yolda mendil satan güzel amcalar, teyzeler görüyorum. Keşke hiç satmak zorunda kalmasalar.
Ellerinden gelen tek iş bu ama.
Onları görünce düşünüyorum, benim annem de burada, tam da burada böylece oturup mendil satabilirdi diye.
Bazen bu görüntülerle karşılaşmamak için günlerce dışarı çıkmadığım da oluyor.
Keşke süper güçlerim olsaydı.
