insan ile muhattap olunan her meslek zordur, anlamayan bir insana inatla bir şeyler anlatmaya çalışmak ise fazla yorucu.
Bu işlemleri hasta insana yapmak ise insanı fazlası ile yıpratıyor. Bizler başımız ağrıdığı zaman bile dünya ile olan bağlarımızı sorgulayıp fazlaca asabi olur iken hastanede o kadar hasta ve tahammül seviyesi az olan hasta insanlar ve hasta yakınları ile ilgilenen hemşireler de laf anlatmaktan, insanlara sağlık hizmeti hariç birçok hizmeti sunmaktan bıkıyor ve usanıyor.
iki hemşire nöbete kalıyor ve devlet hastanesi ise yaklaşık otuz hasta ile ilgileniyor. Her hastanın ve hasta yakınının ayrı bir derdi var.
Bu nedenler sinirli olmayı veya karşısındaki hasta bireye yükselmeyi gerektirecek nedenler olmasa bile yurdum insanının bitmek bilmeyen istekleri ve laf anlamayan tutumu insanı çileden çıkarıyor.
insanlar o kadar bencil ve medeniyet yoksunu olabiliyor ki hastanede, hayret ve şaşkınlık içerisinde kalıyorum.
Şimdiye kadar (yaklaşık 3 yıldır) kimseye yükselmedim, sesimi yükseltmedim. inat ile laf anlatmaya ve karşımdaki insanlara Güleryüz ile kendimi ifade etmeye çalıştım. Hala daha bu böyle devam ediyor fakat bu durum da bana zarar veriyor. Kendi kendime sıkıntı yapıp kendime zarar veriyorum, olan bana oluyor.
Birde iyi davranıp Güleryüz gösterince akrabalarına, oğluna veya torununa hatta bazen de kişilerin kendisi yaka kartımdan isim ve soyismime bakarak ekleyen, mesaj atan mı dersiniz. Yani türlü türlü şeyler ile muhattap oluyoruz.
O yüzden burada ahkam kesmeden önce tek ricam gelip 24 saatinizi bir hemşire ile hastanede geçirmeniz.
