ramazanın gelmesi ile pistlerden çekilmeme , tıpkı cebi delik uçkur müptelası varoşlar gibi tutuk davranmama neden olan durum. atacağım her adımın engellenemez bir sürecin fitilini ateşleyeceğinin bilincindeyim. bu yüzden böylesine mübarek bir ayda genç kızların duyguları ile oynayıp sonra da onları bir paçavra gibi bir köşeye atmanın her zamankinden daha zor olduğunu biliyorum. vicdanımla yaptığım muhasebeler sonucunda şehvetli genç kızların sebebi olmamaya karar verdim.
önceleri sanki bir freddy mercury, bir trump jr havasındaydım ve elde edebileceğim kızların çoğunu derin acılara sürüklemek pahasına çoğunu önemsemeyip onları görmezden gelirdim. şimdilerde onlara yüz vermememin sebebi ise karşı koyamadığım bir vicdan azabı. oysa seviştiği hatunlar tarafından parmakla gösterilen, şehrin muhtelif yerlerine püskürtülen "umbertobaggio is god" yazıları ile erkekliğini ve kudretini tüm metropole kanıtlamış birinin ölüm sessizliğine bürünmesi şaşkınlıkla karşılanacak bir durum. siz bir ay boyunca gözlüklü , bilgisayar faresi kılıklı abazan mühendisler gibi yaşamanın ne demek olduğunu biliyor musunuz? ahh, tabi...kusura bakmayın canlarım, bazen çok patavatsız oluyorum!
ramazanda kız tavlarken duyduğum vicdan azabı durulmama, alıştığım temponun dışında yaşamama sebep oluyor. hani biyolojik saatiniz şaşmış da bünyeniz allak bullak olmuş gibi. bu duruma bir çözüm bulamadım, inanan biri olarak da aslında bir çözüm peşinde koşmuyorum. bilmiyorum belki bu ayı bir ruhani arınma süreci olarak görüp ona göre değerlendiririm de bu vesile ile eziklere atak yapması için boş alan bırakmış olurum. her halükarda gol atamaz onlar ama neyse!
