bir keresinde başıma geldi. aslında bu erkek ben reddettikten sonra bir arkadaşıma teklif etti. üstelik yakındık da... arkadaşım da hoşlandığını ve eğer benim için de bir sakıncası yoksa kabul etmek istediğini söyledi. ben, çok bozulmakla birlikte ''hay hay'' dedim elbette. serde ergenlik var tabii. hem böyle bir soruya insan ne cevap verebilir ki? şimdi bile cevaplaması çok zor olmakla birlikte cevabı belli bir sorudur benim için.
bir yerlere gittiklerinde sürekli ve ısrarlı davet etmeler, hediye ne alsam sormaları... başlangıçta umursamıyormuş gibi yaptım ama yok bir son vermiyorlar. nihayetinde bir şey hissetmiyordum ama çok sinir bozucu bir durumdu benim için. hiç istemediğim saçma sapan, vıcık vıcık bir ilişkinin içine çekilivermiştim bir anda. ikisiyle de yalnız kalmak eziyet haline gelmişti benim için.
velhasıl; üçümüzün de kendine özgü anlamsız şüpheleri tüm ilişkileri içinden çıkılması zor bir duruma soktu. kıskançlık mıdır bilemem ama arkadaşım da dahil ikisine de yol verene kadar, epey bir yormuştu beni.
haa! ben yol verdikten sonra ne mi oldu? ayrıldılar. sonradan okudum ki; var psikolojide böyle çarpık üçlemeler. hatta woody allen' in barcelona barcelona isimli güzel de bir filmi var. biri pes edip, çekip gidene kadar sürdürülen anlamsız ve patolojik ilişkiler.
