Birlikte geçen zamana pişman mıyım değil miyim bilmiyorum. Elimden gelen her şeyi yapmama rağmen senin bende gördüğün şey hep başkaydı. Kendimden nefret ettirdin, kendimden şüphe ettirdin, olmaz dediğim her şeye tamam dedirttin. Karşılık beklemedim de senin için yaptıgım hicbir sey için. Ama sana gül veren birine de zarar vermek nerden baksan doğru değil. Belki gülün dikenleri eline batmıştır da kasıtlı yaptı demişsindir. Oysa ki ben seni en saf halimle sevdim.
Ben senden izinsiz senin bahçene girmedim, davet edildim. Senden habersiz dallarını budamadım. Ama her nasılsa bahçene girip ağaçlarını budadigim icin suçlu oldum. Haketmedigim bir sürü şey yaşadım, yaşıyorum. Biliyorum sen de kendince haklısın. Ama en azından biten ilişkimize olmasa da birlikte gecirdigimiz zamana saygi duysaydin. Kendini baska birinin kollarina atmak için biraz daha bekleseydin. En azından kalbimdeki acı soğusaydı. Hiçbir çaresi yok. Hiçbir şey söylemeye hakkım yok. Sadece iliklerime kadar kırgınım. Ve yapabildigim tek şey konusmak. Dinleyecek biri olmasa bile anlatmak. Bir de çokça ağlamak. Sanki içimdeki acı gözyaşlarımla akacakmiscasina..
Anlayacagini bilsem yüzüne de söylerdim. Ama anlamaya niyetin olsa zaten bunlari yazmaya ihtiyaç duymazdim.
Harcadığım her çaba, sustugum her acı, gosterdiğim tüm sabır için kendimden özür dilerim. Değmiyormuş..
Edit: Her şey gibi bu da geçti. Eğer aşk acısı çekenler varsa bu da bir ışık olsun. insanlar hayatımıza girer, çıkar. Bize bir şey olmasın..
