8.
-
Ölü doğmuş bebek gibi sessizler.
Evvelin yüzleri neşe savuran
Yine satırlarda mustarip izler
Gidişlerini hep yüzüme vuran
Başının omzuma ilk düştüğü yer
Karanfil kokulu o çıkmak sokak
Şimdilerde mahzun bir şarkı söyler
Elimdeki beyaz gülüşlü zambak
Yüzün her ümidin kanlı katili
Çiçekli ağaca güz gibi düşman
Ne dese duyulmaz ruhumun dili
Ölüyü mezara şükrettiren zan
Yaz günü güneşten saklandığımız
Yemyeşil yapraklı o uzun çınar
Şimdi yıkık bir ev misali ıssız
Dibinde sancılı bir karanlık var
Seni ilk öptüğüm o ücra sokak
Eskinin ötüşen kuşları gitmiş
Silmiş çiçeklerin mührünü toprak
Üstünde dikenli çalılar bitmiş
Zahit mete
