Uğruna çabaladığınız şeylerin birer birer anlamlarını yitirmesi sonucunda gelinen durum.
Önce buruk bir his kaplar içinizi. Günbatımını izlemek yahut yıldızları seyretmek gibi. iyiymiş böyle, artık çabalamak yok dersiniz. Yalan yok ilk başta biraz korkarsınız çünkü bilinmezlik insanı korkutur. Bu böyle nereye gidecek diye düşünerek, korkarak ve bazen bir sadri alışık filminde ağlayarak geçirirsiniz günlerinizi.
Sonra bir gün uyandığınızda hiçbir şey eskisi gibi değildir. Yalan değil bu! durgunluğa ve sade bir yaşama kapı açmış bulursunuz kendinizi.
Hiçkimseye hiçbir şeye minnet etmemeye başlarsınız. Bir tas çorba birkaç güzel şarkı ve kitaplar yeterlidir nasılsa... ve artık acele etmezsiniz hiçbir zaman, çünkü bilirsiniz ki;
Birine bir kere geç kaldığınızda artık hiçbir şey için acele edemezsiniz.
