içiniz kan ağlıyorken hele, yüzünüze yalan bir gülümseme kondurursuzuz, onu açığa çıkamaya çalıştıkça içinizdeki mutsuzluk daha büyür, sonra içerilere, dışarılara, kimsenin olmadığı biyerlere gidip içinizdeki zehiri akıtmak, gözyaşlarınızı akıtıp, onlar aktıkça arınmak istersiniz, yapabilirseniz ne ala,
ama alışmışsanız acıya, hüzüne onu da yapamazsınız kurumuştur sanki gözyaşlarınız.. bir aksalar, bir boşaltsanız içinizi her şey bitecektir sanki, siz ağlayamadıkça göğsünüzde kara bir bulut siyah bir is birikir sanki, büyür, büyür... tıkanırsınız, ama ağlayamazsınız... sonra birileri gelir yanınıza, tekrar ister istemez konar yüzünüze o sahte tebesssüm.. mutlu gibi görünmeye çalışmaya devam edersiniz ama aslında kimseyi değil kendinizi kandırıyorsunuzdur ve yine bir vurgun anıyla gelecektir o acılar yüreğinizin tam ortasına, gelip konacaktır tekar oraya...
