Amerika Birleşik Devletleri, 1946-1958 yılları arasında Operation Castle (Kale Operasyonu) kod adıyla bir dizi nükleer silah denemesi gerçekleştirdi. Bunlardan en büyüğü ve büyük bir felaketle sonuçlananı, 1 Mart 1954 yılında Marşal Adaları’ndaki Bikini Atolünde yapılan Castle Bravo kod adlı deneme oldu. 15 megatolnluk bir kuvvetle patlayan hidrojen bombası ABD’nin en büyük denemsi oldu ve 1945’deki Hiroşima’ya düzenlenen atom bombası saldırısının 1000 katı gücündeydi.
Bu aynı zamanda ABD’nin neden olduğu en büyük radyolojik kirlilik olurken, patlamadan kaynaklanan nükleer serpinti 11 bin km karelik bir alana yayıldı. Rongelap ve Utirik atollerine ulaşan nükleer serpinti üç gün boyunca tahliye edilmeyen ada yerlilerini zehirledi ve radyasyondan kaynaklanan hastalıklar baş gösterdi. Patlama sırasında 145 km uzaklıkta bulunan “Lucky Dragon No. 5” isimli Japon balıkçı teknesinde bulunan 23 balıkçı radyasyondan zehirlenirken, bir balıkçı yaşamını yitirdi. Radyoaktif maddelerin izleri Avustralya, Hindistan, Japonya, ABD ve Avrupa’da da gözlemlendi.
12 yılda 67 nükleer silah denemesi
ABD’nin Marşal Adalarında gerçekleştirdiği nükleer denemelerin insan ve çevre sağlı üzerinde uzun süreli etkileri oldu. Radyasyona maruz kalan Marşallılarda troid rahatsızlıkları ortaya çıktı. 1972 yılında ABD Atom Enerjisi Komisyonu tarafından yapılan deklarasyonda radyoaktif serpintiye maruz kalan adaların büyük ölçüde radyasyondan temizlendiği iddia edilirken, yüz kişi Bikini’ye yerleştirildi. Ancak 1978 yılında yapılan laboratuar testleri atollerdeki radyasyon seviyesinin oldukça yüksek olduğunu tespit etti ve Bikini adası yeniden tahliye edildi.
Amerika Birleşik Devletleri, Pasifik Okyanusu’nda1946-58 yılları arasında 67 nükleer silah denemesi gerçekleştirirken toplamda ise bu sayı 1032’ye ulaştı.
