bir arkadaşımın sözü vardı "çocuklarıma ananızı instagramdan düşürdüm" demek istrmiyorum diye, zamanında iyi gülmüştük. şimdi bakıyorum da trajik bir tarafı da var. sosyal mecralar bir anda kullanım dışı kalsa insanlar dumur olacak vaziyete gelmiş. peş peşe 10 like gelmeden kimse karşı tarafın niyetinden emin olamıyor.
en büyük zevklerimden birisi tanışıp arkadaş olduğum insanların ebeveynlerinin tanışma hikayelerini dinlemektir. öyle güzel şeyler var ki bir bilseniz. artık bakıyorum da o güzel hikayeler "stalk atarken yanlışlıkla like attım sonra ordan konuşmaya başladık." kıvamına evrildi.
sadece bu anlamda bakmamak gerekir sosyal platformlara, arkadaşlarımızı da takip ediyoruz sonuçta ama orda bile bir eksiklik var. eskiden müsait zaman denk getirip buluştuğumuzda iştahlı iştahlı her şeyi anlatırdık birbirimize, artık o heyecan yok kimsede. tamam sürekli iletişim halindeyiz ama ne bileyim, sanki sürekli su içiyoruz fakat susuzluğumuz geçmiyor.
Sanırım beni görmek isteyen, ne yaptığımı merak eden arasın sorsun istiyorum, görüşelim istiyorum.
çünkü bir nesnenin fotoğrafı o nesne değildir, sadece o nesneyi gösterir size.
