Kaçımız "evet öyleyim" diye cevap verebilir ki bu soruya. 3 mü 5 mi... aslında düşünüyorum da, para insanın mutluluğuna aracı olarak kullanıldığından beri kimse kendi değil, mutlu değil.
Şunu demek istiyorum: rahmetli dedem anlatırdı sürekli, köyde 50 yıl kadar yaşamış. Ne televizyon varmış ne telefon, ne bakkal ne çarşı...
Bunun neresi iyi dediginizi duyar gibiyim... dinleyin lütfen,
Gerceklestiremeyecegi asılsız hayalleri yokmuş mesela onların. Birilerinin bahçesine gizlice girip meyve yemek en büyük eğlenceleri, at sürmek, bag bahçe eşelemek en büyük hobileriymiş. Yaş 17-18 dedim mi, evlendirilirlermiş. Öyle bizim bugünün şartları gibi: kına gecesi ayrı, nikahı ayrı, dugunu ayrı, yok damatlik ayrı yok gelin başı ayrı... yokmuş bunlar olum. 3-5 koyun birkaç tavuk var ise tamammış o iş.
Kısaca insanlar kendilerini bilir kendileri için çalışır kendilerince yaşarmış!
Biz ne için çalıştığımızı, çalıştığımız parayla ne bok yediğimizi bile bilmiyoruz. Sözde teknoloji çağı diyoruz her şey kolay bu devirde vs... Ulan o zaman niye mutlu olmak kolay değil?
Cevap basit. ihtiyacımız olmayan şeyler ihtiyaçmış gibi görülmeye, halk köle olmaya, sırf karın tokluğu ve borçlar için çalısan insanımız %90.
Şimdi soruyu biraz değiştirip ben soruyorum;
Bu insanlar yaşamaktan acizken nasıl kendileri olabilir?
Fight club romanından bi alıntıyla yazımı sonlandırmak istiyorum:
"Her gün işe gidiyorsun. Akşamları erken uyuyorsun. Ve bunun karşılığında aldığın tek şey koltuk takımı. Gerçekten acınası bir durumdasın."
Bu düzenden öylece kopamasanız bile-ki size hak veriyorum bu cok zor- en azından, arada bir toprağa dokunsun ayaklarınız, dalından domates koparıp koklayın mesela.
ÖZÜNÜZE dönerseniz, olmak istediğiniz şeyin ve yerin ne olduğunu anlayacaksınızdır.
