Çoğunlukla zorunda kaldığım kişiyim. Nadiren kendim olabiliyorum. Ya cinnet geçirmem ya da sevdiklerimle olmam(sadece sevmekte yetse keşke). Bazen gerçek fikirlerimi söylediğimde insanların bakışları, davranışları öyle değişiyorki, kendim olmasam daha az üzülürüm diyorum.
Edit: olmak istediğim kişi benim, ama olamıyorum. Öyle bok.
