sene 2002, ilkokul 3. sınıftaydım. sınıf başkanı kız, olur olmadık her bir şey söyleyeni tahtaya yazıyordu, konuşanlar diye. bende mahsus sordum sınıfta herkesin içinde, su içmekte yasak mı diye, beni tahtaya yazdı sırf bu yüzden. bende, ya biz deprem zedemiyiz, su bile içemiyoruz diye bağırdım mahsus yine. o zaman sınıfta en hoşlandığım ve güzel kız olan aslı, bu sözüme katıla katıla gülmüştü. hoşuma gitti tabii bu durum. sonrasında konuşanlar listesinde olup, öğretmenden avucuma cetvel yemek bile koymamıştı.swh. sonrası ise tam facia. veliler yani annelerimiz bizi son derste almaya geldiğinde, dersin son beş dakikası sınıfa girmişlerdi. aslı ise anneme, oğlunuz bizi çok güldürdü, büyüyünce stand upçı olsun diye yine güldü. ben yine sevinmiştim ama, kız resmen beni gülmek için görüyordu. gerçi çocukluk işte ne görecekte. bana hep gülüyordu niyeyse sadece. ertesi sene başka bir okula nakil olarak gitmişti zaten. geriye kalan bana bu yarım hikaye oldu.
