Sorun edilmeye deger olan şeyleri sorsam size bana neler söylersiniz?
Onlar, Akılda yer eden şeyler ve onların yarattığı iç sıkıntıları mı?
Yani yasadigimiz ve bir tekrarı daha olmayan hayatımızda çok istediğimiz belki de ulaşamadığımız hedef ve arzular mı?
iman nedir peki diye soracak olsak kendimize..
O Ahmaklıgın ve Acgözlülüğün salgıladığı dayanılmaz zehrin bir tür panzehiri olamaz mı?
Tam da burada şu söylenebilir, işte bu yüzdendir cennet arzusu.
Cennet insanın en başta isteğidir, inançlar istek, zaafiyet ve korkulardan doğar.
Tanrı insanı tam da insanca ve insanın dilediği gibi bir dünya vaadiyle selamlar.
iplerinden tutulup dilenildiği biçimde oynatılan tanrının önünde secde edenler
Aslında kendi Dileklerinin, Fikirlerinin önünde eğilip rahatlamaktadırlar.
Ve bu putçuluğun tanrı ortakçılığının en ustaca ve en şeytanca çarpıtılmış halidir.
Zevk, sefa, haz ve sürekli mutluluk arzusu ve bununla beraber büyük bir tatminsizlik, aynı zamanda da kurtulamadığımız korku bağımlılığının refakatinde icad edilen
Akıl almaz günahlar hayatlarımızı değersizlestirmektedir.
Sonuçta insanın ulaşılmamış isteklerini Başka bir dünyaya havale etmesinden başka bir şey değildir cennet.
Onu kazanmak ya da kaybetmemek için tuhaf kaçınmalar ve yasaklar öngören, emirler yağdıran korkunç ve acımasız, aynı zamanda tam zıttı olabilmeyi de başarabilen yüzü iki uç noktada bulunan akıl (tanrı) kendine sıkı sıkıya bağlar hayatlarımızı.
Bir çözüme bağlayacak olursak sorunumuzu, insanın kendi kendini engellediği, aklına sınır koyduğu bu psikoloji iyi tanıması, ona özgürlüğünün kapılarını aralayacaktır.
