hayatimin hic bir donemin de bu kadar mutsuz olmamistim. o kadar sey yasadim ama hic bu kadar mutsuz olmadim. kendimi diplerden cikarmaktan yoruldugumu farkettim. artik kendi kendime yetemiyorum. bana el uzatacak birini aramiyorum cunku bir insanin kendi kendine yetememesi acizlikmis gibi geliyor. en cok da bu acizlik duygusundan yoruluyorum. 15 yasinda ki ergenler gibi kimse beni anlamiyor diyerek geziyorum ortalarda. gercekten kimse beni anlamiyor hos bende anlatmiyorum. anlatmak da istemiyorum. hayat denen sey boleyse ben bu isi sevmedim hocam.
