Türkiyede çocuklu kişiler genellikle pek tercih sebebi değildir. Hele ki günümüzde insanlar kendi çocuklarına sahip çıkmazken. Onu bırak Başından evlilik geçmiş olanlar bile çocuklu kişi istemezler. Sebebi çocuk faktörü; ya yetiştirme anlaşabilme v.s. sebeplerden sorumluluk almak istemezler veya "başkasının çocuğuna ben neden bakayım" fikridir. Bu noktada fedakarlık yapacak özverili hakkaniyetle muamele edebilecek, o çocuğa kendi öz evladı gibi saygı sevgi şefkat ve merhametle sahip çıkabilecek ve tüm sorumluluğunu üstlenebilecek ve gerçekten hakkını verebilecek insan sayısı 100 binde bir gibi az sayıdadır. üstelik de bunların içinden durumu müsait olanların (evli olması yada maddi imkanlarının kısıtlı olması) oranı düşüldüğünde sayı daha da azalacaktır. Eskiden kültür buna uygundu. Evler konak tarzı genişti. insanlar daha olgun daha kemal sahibi idiler. insanlar ana baba ata dede sözü dinler büyükler hürmet ve saygı görürdü. Benim dedemin dedesinin de küçük yaştayken anası ölünce, babası kalkmış çocuklu bir kadınla evlenmiş. Anlatırlar hala daha bizimkiler. Kardeş gibi büyümüşler. Hiç ayrım gayrım gösterilmemiş. Eskiden daha yaygındı. Şimdilerde pek kalmadı artık. Çok nadir.
