"hücuma katılan bekin yaşadığı tereddüt ve kararsızlık, atomu parçalamaktan daha az saçma değildir."
- cihan haspolatlı
bir mevki düşünün, gol attırmakla gol yedirmemenin, o birbirine uzak iki kavramın arasında kaybolup gitmiş bir adamın, her şeyden önce bir insanın oynadığı mevki. bir insan düşünün ki, kafasında hep korku, hep endişe olsun, hep bir "amk defansı bıraktık" düşüncesiyle muz orta kessin. bir muz orta düşünün ki içerisinde binlerce kompleks, on binlerce kıyas olsun.
ileri çıkan bekler, hayatta kendi adına bir şeyleri kanıtlama ihtiyacı hisseden, öfkeli, gergin ve çoğu zaman da özgüvensiz kişilerdir. eşleriyle kavgalıdırlar ve muhtemelen de cinsel sorunlar yaşarlar. hücuma katılan bekler, komplekslidirler çünkü aslında hücumcu değildirler. yaptıkları estetik hareketlerde hep bir "acaba yapabiliyor muyum lan" düşüncesi açığa çıkar. kestikleri her ortada "acaba kanat oyuncuları benle dalga geçiyorlar mıdır" stresi görülebilir. aynı zamanda defans oyuncuları da bunları beğenmez ve sürekli azarlarlar. bir hücumcu, ileri çıkan bu bekin attığı "yarak gibi pas" sonrası "güzel düşünce" alkışı çalarken de komplekse girer bu bek, gol yendikten sonra stoper ve kaleci buna kızarken de.
frikik atmak istese gülerler, korner atsa dalga tutarlar, uzun taçları zaten hep kısa düşer falan derken gerçekten bu hücumcu beklerin allah yardımcısı olsun. bir de zaten olur da dakika 50'de oyundan filan alınırsa yani düşüncesi bile çok kötü. ay ne zorluklar var.
kısacası; bekleri sevelim, onları koruyalım ve yaşatalım. iyi günler.
