3 hafta önce bugün bu saatlerde sabahın 4nde öksürükten uyuyamıyordum. Annem çay getirdi, zencefil falan. Sabah 6 da yola çıkacaktık. Sabah babamla iptal ettiler gece ben uyuyamadım, araba kullanacağız diye 9 da çıktık.
Şimdi yine uyumuyorum. Bu defa hastanede annemin bana ihtiyacı var. Bu defa ben ona bakıyorum. Ve o üzülüyor. Onun yüzünden uyuyamadım diye.
bense annem babam ailemle olan o 3 hafta önceki son gecemizi düşünüp ağlıyorum. Nerden bilebilirdim ki ertesi gün benim için kıyametin kopacağını.
Aile bu hayatta insanı anlamlı kılan şeymiş meğer. Yaşama amacı motivasyonuymuş. Birisi eksilince anlıyorsun.
