Çoğu insan bunu asla yaşamaz. Bazen yaşar ama basit kavga der geçer. Bir durumda o kadar canınızı sıkar ki evlatlıktan reddedildim dersiniz. Çoğu zaman kötü ya da iyi bir sebepten olabilir sizin için. Bu başlığın bu kadar az entry sahibi olması da çoğumuzun birey oluşumuzu kabullenmememizden ileri gelebilir.
Ben ilk reddedildiğimde ortaokuldaydım. Gayet basit bir şekilde * sen benim çocuğum olamazsın" denilmişti. Bana ergenlik sancısı gibi gelen bu süreç birey olmamın bir parçasıydı. Ne kadar birey olursam o kadar itiliyordum, ne kadar ben olursam o kadar vazgeçiliyordum. Ne kadar "varım" diyorsam o kadar "yok" sayılıyordum.
Sen de şöyle şöyle yapmışsın, nasıl normal olmak istersin demeyin hemen. "Homoseksüel" değildim, "katil" değildim, "hırsız" değildim... Ve evet, bunlar çok ağır(!). Ben sadece kendisi olmak isteyen, açık olmasa da dar giyinen, hayatındaki ilk sevgilisiyle ilişkiye giren ve onunla nişanlanan, dini sorgulamadan, düşünmeden, incelemeden kabul etmeyen her şeyi en ince ayrıntısına kadar bilmek isteyen, kariyerin doruklarında, Türkiye'nin en iyi okullarından birini bitirip dünyanın en iyi şirketlerinden birinde çalışan bir kadınım.
Bazen aileniz sizi reddetmez fakat reddetmek ister. Siz kaçmak, kendiniz olmak istersiniz fakat olamazsınız. Ama geleceğinizi biliyor musunuz? Evet, belki dilenci olursunuz ya da intihar ya da daha kötüsü... Aynı şekilde başladığım yolculuğumu;
-Üniversiteyi yarıda bıraktım.
-Ailemi ve tanıdığım, beni kabul etmeyen herkesi bıraktım,
-Yeni bir hayatta yaşımın gerektirdiği seviyede, istediğim eğitim(üniversite) ve işe(kasiyerlik/garsonluk/satış danışmanlığı) başladım,
Ve derken yıllar sonra ailemi dinleseydim görücü usulü evlendiğim insana yemek yaparken yaşayacağım hayatı, kariyerinin zirvesinde sayılı Türklerin çalıştığı saygıdeğer bir firmada çaslışıp kendi paramı kazanırken kimseye eyvallahım olmadan tamamladım. Pişman mıyım? Onlara beni yargılarken söylediğim ilk gün gibi... Asla değilim, her şeyin arkasındayım. Çünkü bu yanlışı ya da doğrusuyla benim.
Onlar pişman mı?
Bilmem...
Ne geçmişimle ne de geleceğimle ilgilenmemiş olacaklar ki görüşmedik.
ilk ilişkiye girdiğim insan mı?
Başkası olmadı tek oydu. Ve tahmin edin ne oldu?
Evlendik, mutluyuz.
Benim yerime konuşanların, birey olduğumu kabul etmeyenlerin, kara haberi yaymak için var olanların, kötülükten zevk alanların aksine ben var oldum. Hayatına 3 kere son vermeye çalışıp beceremeyen bir gerizekalı olarak var olmayı becerebildiysem, çok kolay...
