Kafamızın içerisinde taşıdığımız beynin farkındaydık.
Onu sarsmamaya çalışıyorduk.
O kadar hassas davranıyorduk ve az desibel şiddetinde zarar göreceğinden korkuyorduk.
Lazımdı bize düşünme kabiliyeti.
Düşüne düşüne kendi kendimizi ısırıp parçalıyorduk.
Düşman kendimizdi sanki.
Düşmanda değildi aslında bir çeşit rakip yada engel.
Kafamızın içindeydi her şey.
Düşünceleri severken aklımıza gelen düşüncelerle uğraşıyorduk.
Hatırlama yeteneği vardı.
Hatırladıklarımız bizi donuk bir nesneye dönüştürüyor donmuş mum gibi etkisiz eleman yapıyordu.
Eskiden sarhoş gecelerin sabahlarında kendimizi depresif hissederdik.
Uzun zamandır böyle bir şey olmuyor.
Boşluklar ve başarısızlıkların eşlik ettiği eskiyen adamın ayakta durma çabaları heykel gibi ortada dursa da;
Kafamızın içerisinde depremler ve yer değiştirme hareketleri oluyor.
Kafatasının ve içinde gizlenen cevherin farkındaydık.
Düşünüyorum ve kafamın yettiği her alanda fikirlerimle varım.
