zordur. bir yanda canından kanından bir parça, evladın, göz bebeğin, biricik yavrun... bir yanda toplumun önyargıları, kalıplaşmış bakış açısı, hoşgörüsüzlüğü, cahilliği... ikisi arasında gidip gelmek epey zordur. ancak eşcinsel olduğunu, daha doğrusu doğduğunu ebeveynlerine açıklayan çok arkadaşım var ve geneli kabulleniyor. çünkü konu sıradan bir şey değil, çocuğu... çocuk sahibi olmayan ya da sözlüğe enrty girdiği için okuma-yazma dışında normal insanların sahip olduğu özellikleri bünyesinde barındırdığını pek zannetmediğimiz, ahlak ve vicdan kavramlarından epey uzak "şey"lerin bunu kavrayabilmesinin kolay olduğunu sanmıyorum. eşcinsel deyince akıllarına "birbirini düzen erkekler" gelen sapıkların, eşcinsellerin de insan olduğunu ve herkes gibi duyguları olduğunu bilmeleri gerekiyor. heteroseksüel ilişkilerde yaşanandan farklı bir şey söz konusu değildir. elde olmayan bir dürtü vardır ortada. hanginiz birini sevmeyi seçiyorsunuz ki? bilinçli bir karar mıdır bu? düşünülerek yapılmış bir davranış mıdır sevmek? yoksa kalp işi midir? annenizi "sizi doğurduğu için" mi seviyorsunuz? geçerli sebepleriniz mi var birini sevmek için? mümkün değildir. birini seviyorsanız seviyorsunuzdur. bir kişiyi zorla karşı cinsinden hoşlandıramazsınız, zorla onunla evlendiremezsiniz. işte bunun bilincinde olan ve hangi çağda yaşadığımızı farkında olan anne ve babalar, psikologlarla da görüşüp eşcinselliğin ne olduğu hakkında bilgi edindikten sonra, daha da önemlisi çocuklarını dinledikten sonra (emin olun her eşcinselin kimliğiyle ilgili anlatacak çok şeyi vardır) bunu anlayışla karşılayacaktır. işbu entry bazılarını rahatsız edecektir. tek dileğim, eşcinsel bir evlada sahip olmamalarıdır. çünkü çocukları karşılarına geçip "ben eşcinselim" dediğinde dediğim şeyleri yaşayacaklar. ve elbette hiçbir anne-babanın böylesine bilgisiz bir toplumda eşcinsel çocuk sahibi olmasını istemem.
