orhan pamuk'un yeni kitabının giriş cümlesidir. çok güzeldir. *
bir heves okulu kırıp üniforma altına cicilerimi giydiğim gün...
sahi o gün sınav da vardı. sınav başladığında ben bir tuvalette beceriksizce mekyaj yapıyordum. bilmezdim o zamanlar sürekli makyaj yapmanın boş uğraş olduğunu. dudaklarımdaki vişneli ruju tatmak hoşuma giderdi.
yalnız başıma gittiğim mor ve ötesi konseri...
cep telefonu kapalı, arkadaşta eğlensin kaygısı yok, şarkılara eşlik ederken sesimin kötü oluşuna aldırmamak...
ne kadar da aptalca görünüyordum. eve dönüşte bir gruba takılıp ilk kez birayı tatmıştım. yüzümün ekşimesine şahit olan yetişkin görünümlü çocukların gülüşleri beni utandırmıştı.
eve döndüğümde yaptıklarımdan, görünüşümden ve içemediğim bira yüzünden işittiğim azarlar hala kulağımda.
annem vardı o zamanlar sokağa çıkma yasağı koyan. tek derdimin dışarıda kadere nispet yapmak olduğu günlerden biriydi. ya 17 ya da 18 yaşındaydım.
şimdi, yani bugece beyazperdeye dönüşmüş tavanımı seyrederken gülümsüyorum. ne zaman yaşadım bir daha bunları?...
