ebeveynler ikiye ayrılır :
ilki kendileri çocuklarına daha sert muamele ederken, kendisine kendilerine veya üçüncü kişilere ufak çaplı dahil olsa zarar verebilecek kusurlarına hiç sabır ve tahammül gösteremezken çocuklarına üçüncü kişilerin sert muamelesine musamma gösteremeyenler.
diğeri, çocuklarına daha sabırlı ve tahammüllü yaklaşırken üçüncü kişilerin ölçülü sert muamelesi durumunda otomatikman çocuğu koruma moduna geçmeyenler.
bizim yan dairede iki çocuklu bir aile vardı. (taşınalı on yıldan fazla oluyor.) benden bir yaş büyük bir oğulları vardı. evin hanımının sürekli oğluna bağırtılarını duyardık. hani çocuk da öyle haşarı bir çocuk değildi, (ki çocuk dediğin zaten put gibi sus pus olmaz.) ben o günlerde "okula gitmek istemiyorum." diye ağlıyordum. "senin sabrına çok imreniyorum, benim oğlum böyle ağlasa ben döve döve öldürürdüm." demiş anneme.
şu an annemle halen görüşüyorlar. bir gün bize oturmaya gelmişti. annemle konuşurlarken bir yerden bir konu açılmıştı, "artık öğretmenler öğrencilere bağırmıyorlar." demiştim. hafif hiddetlenerek, "bağırmaya ne hakkı varmış canım !" demişti.
benim annem ise daha çok 2. gruptandır.
