Kitapları severim ama kişisel gelişim kitapları gerçekten vakit kaybıdır.
Adamlar her negatif noktada pozitif olmayı öğütlüyor. afedersiniz ağzım açık bok çukuruna düştüm desen kitapların yazarları neredeyse olsun onun da tadına baktın diyecek olumluluktalar. Sanki bu dünyada yaşamıyorlarmışcasına gülümse diyorlar. yahu biz bu hayatta neye gülümseyelim? kara kedinin önünden geçse bahtsızlığı kara kediden alacak değil de kendi bahtsızlığını kara kediye bulaştıracak bir tayfa var bu dünyada, içinde benim de bulunduğum. daha bu neyin pozitifliği? neyin gülümsemesi? Ne samimiyet var ne gerçeklik. gülümse, takma, hayat güzel, geçecek, atlatırsın minvalinde seni oyalayan yakın arkadaş samimiyetsizliği tadında şu kitapları okumak enayilikten başka bir şey değil.
