Geçen sene bu zamanlar sancılı bir dönem geçirmeme neden olan olayın sebebidir.
Şöyle ki:
Yaklaşık 1.5 senedir birlikte olduğum, haftada en az 3 kez buluşup birlikte zaman geçirdiğim kadın... sevgilim, benim deyişimle "hiçbir sebep yokken" ayrılmak istediğini söylemişti.
Yemin ederim 1.5 hafta şaka yapıyor sandım. Sadece ben değil çevremdeki kimse inanamadı. Eş-dost, akraba herkese ayrıldık diyorum, 'hadi lan' deyip geçiyorlardı.
Keşke şaka ya da bir tür rüya olsaydı diye yüzlerce kez dua ettim ama değilmiş.
Sebebini sormadım mı? Sordum tabii ki...daha geçen hafta birlikteydik, el ele- gözgöze otururken, gelecekten bahsediyorduk... hayaller kuruyorduk, bu nasıl olabilir dedim.
Verdiği cevap:
-"Sen çok iyi bir insansın. Ben aylar boyunca sırf sen yıkılacaksın diye söyleyemedim. Yaklaşık 4-5 aydır bu durum benim için böyle yani ben aylar önce bitirmiştim. (Bu 4-5 ay dediği zaman diliminde, ailemle ve akrabalarımla tanışmış birlikte gezmelere gidilmişti) o yüzden anla beni daha fazla ısrar etme nolursun..."
Kalbim paramparça oldu aylarca psikolojik tedavi gördüm, yüzlerce fotoğraf, hatıra ve yarım bırakılan bir ben vardı ortada, toplamam zor oldu.
Hani yatalak olsa bile bakarım diye düşündüğüm, uğruna gerçekten canımı vereceğim yegane kişiydi. Annemi bile bu kadar sevmemişim(bu nasıl bir körlükse artık) bana sadece, "aylar önce ben bitirmiştim sende artık yazmazsın... " deyip, oldu bittiye getirmişti 1.5 senemi.
O günden sonra hiçbir ilişkide ne sevgi ne mantık aramadım. Yüzeysel ilişkiler "Merhaba merhaba" şeklinde dostluklar yeterli gelmeye başladı...
