en kötüsü hayata geç kalmaktır. yaşıyorken geç kalmak. sanki birileri, işim olacak işimi, eşim olacak eşimi, şans gelecek şansımı kapıyor gibi hissediyorum. ama sonrasında, salak mısın oğlum ne alakası var diyorum ve her şeyi bitiren ya da belki de başlatan hayırlısı olsun demekten başka bir şey diyemiyorum. ol deyince oldurana dua etmek istiyorum, çalışmaya çalışıyorum. neden ya neden bile diyemiyorum, sonra geçiyor çünkü. ve sonrasında yine aynı.
