üniversite bitmiş, mühendislik fakültesi geçmiş üstümüzden, ehliyet yok, tecrübe yok, askerlik yok, borç var, kyk geri ödemesi var(devletimize göre zengin sayılıyoruz). ailenin maddi durumu yerlerde, eksilerde, rahmetli anne zamanından kalan harcamalar, kemoterapi sürecinden kalan ödemeler, vergi borçları, kepenk bile açılamayan bi atölye.
askere gitsem bütün borçlar babamda kalacak, idare edemeyecek, ödeyemeyecek, gırtlağa kadar dolmuş, ekmek alacak para bulamadı da, şu ünlü lafın akıbetini yaşadık; pasta yedik!
askere gitmesem de iş bulamayacağım. hani insan bazen durur durur bi ölüm şekli düşünür ya, hah, tam öyle. "bıçağı bi anda kalbime soksam, 5 katlı binadan kafa üstü atlasam ya da yok yok acımasın canım bi silah bulup beynimi patlatsam aslında otoyolda bi tırın altına girsem, acaba o an ne hissederim, nasıl bi duygu olur o anlarda." devamlı kendin için en acısız ölüm şekli geçiyor aklından, yok yapacağından değil de bozuk psikoloji böyle bişey.
sigara parasını bile borç aldığım (ve muhtemelen alabileceğim son borçtu) bir zaman geldi. "aydınlığa en yakın nokta zifiri karanlıktır" sözü gelirdi hep aklıma. o son borç alışımdan sonra bi daha borç istemeye yüzüm olmayacaktı.
kariyer.net, eleman.net, yenibiriş falan filan. umutsuzca doldurulan özgeçmiş, yapılan başvurular. girdikçe, iş ilanı gördükçe, mesaj kutusuna "ilginiz için teşekkürler" mesajları doldukça kafayı yememek işten bile değil. allah kimseyi düşürmesin..
bi sabah çalan bir telefona uyandım ve hayatım değişti. şimdi bi işim, ofisim, yeni bir telefonum( 8 sene ekranı kırık 6300 kullandım), faturalı bi hattım (6 ayda bir tl yükleyebilirdim anca) yakında ehliyet alacak param olacak ve hayatımda ilk defa bir mağazada çok beğendiğim gömleğin fiyatına bakıp yerine koymak zorunda kalmadım.
