çok büyük bir boşluğun içine yuvarlanmak gibi bişey.. hatta uzay boşluğunda uyanmak gibi. hayatın kilometre taşı. biranda afallıyor insan, onca seneden sonra aklının erdiği tüm kavramlar puf olup uçuyor; soyutlanıyor yaşam, zaman, insan kavramından.
belli bir süreliğine (birkaç sene olması çok doğal) beyin yarım yamalak çalışıyor. algı, akıl gidip geliyor; yerlerinde hiç sabit durmuyorlar. ee bi de pişmanlık, vicdan gibi şeylerde bünyeye yapışmışsa, katran koyusu cıvık cıvık bi mod beliriyor hayatın merkezinde.
lakin geçer sanırsam. kendinizle barışırsanız; herşeyden sıyrılıp yaşamın tam ortasına dalarsanız...
