çocuk iken bu soruya cevap bulmak ne kadar kolay ve naifti, sokakta veya ev içinde oyun oynarken fiziksel bir can yanma olayı olduğundan, annemize, babamıza, veya kardeşimize, abimize vs koşardık. hiç olmadı sevdiğimiz bir öğretmenimize mesela. şimdi ise buna, her ne kadar erkek adam güçlüdür oğlum anlayışının içinde olduğumuzu bilsekte, o bok olası büyümenin getirdiği, ruhi, duygu durumunu tetikleyen, her şeyi olmasa bile, dert edilmeyecek şeylerin bile zihne girdiği, insanlar arası küçük hesaplaşmaların olduğu, egoistçe hep ben mutlu olmalıyım düşüncesinin ters tepmesi sonucu, içimizin, canımızın yanmalarıyla uğraşıyoruz. kime gitsek herkes farklı bir şey söyleyecek çünkü. herkes kendine göre doğru düşüncesini empoze ettirecek. şöyle yap, böyle yap, şöyle yapma, böyle yapma vs gibi. onun için en iyisi kimseye gitmemek aslında. analizinizi yine insanlar üzerinden yapın. ama kendi içinizden değerlendirmeyi de unutmayın.
