babamın omuzlarında henüz okuma yazma bile bilmiyorken girmiştim stadyumdan içeri. 1996 senesi bir Gaziantepspor maçıydı. Kahramanımız ( şu anki Kahredenimiz) Aykut Kocaman'ın golüyle kazanmış, şampiyonluk yolunda önemli bir adım atmıştık. Gel zaman git zaman, içimizde büyüdü, kocaman bir sevgi oldu. Çok zaman üzdü, yıprattı, ama vazgeçmedik. Özellikle 3 Temmuz sürecinde her sabah bugün ne oldu diye uyanıyorduk. Sahip çıkmaktan desteklemekten asla vazgeçmedik, ama artık dayanamıyorum, Bugün geldiğimiz nokta da, artık vasatın üzerine çıkamayan, köhne, ve kaybetmeye alıştırılmış bir ruha büründük ya da bürünmek zorunda bırakıldık. eski o ihtişamlı heybetli ve halkla kucaklaşmış Fenerbahçeyi bekliyorum heyecanla.
