karşısındaki kadını gerçekten sevmiş erkektir.
çocukluğumuzdan beri, "erkek adam ağlamaz uleyn" mottosuyla büyüdüğümüz için, ağlamak bize zayıflık gibi geliyor. Aslında en içten duyguların dışa vurumudur o göz yaşları.
beni bırakma diye, üniversite döneminde hayatımın aşkı zannettiğim sevgilime ağlamıştım. o kadar güzeldi ki, bu kız nasıl bana baktı diye düşünmekten ilişkiyi yaşamaz hale gelmiştim. psikopat seviyesine dönüşen kıskançlık krizlerim sonunda da kız dayanamadı ve benimle daha fazla devam etmek istemediğini söyledi, hatta hiç unutmuyorum "ben aşkı seninle yaşadım, hayatımdaki hiçbir erkek, babam bile, senin beni sevdiğin kadar çok sevmedi. bana olan sevginin farkındayım ama bu sevgi beni boğuyor, nefes alamıyorum, yaşam alanım kalmadı." demişti. O gün anladım, çok sevmek, onu kısıtlamak anlamına gelmemeliydi.
