babanızın ölümüne doğrudan ve dolaylı şekilde sebep olan insanlar elini kolunu sallayarak dışarıda mutlu mesut geziyorsa daha çok can yakar. onsuz geçirdiğiniz her bir gün acınızın üstüne bir kat daha atar. derken bir bakmışsınız o acı gökdelen olmuş, zirvesine çıktığınız zamanlar aşağıya bakmak gözleri karartır olmuş. hayatınız boyunca "baban ne iş yapıyor?" diye soran öğretmenlere, kısık bir sesle "benim babam öldü." der ve yüzlerindeki rengin atışını izlersiniz. bazen "neden hep annenle geziyorsun baban yok mu?" diyen densizler çıkar karşınıza. ilkokuldan, liseden, üniversiteden mezun olursunuz, herkesin çektirdiği o aile fotoğrafını sizin çektiresiniz gelmez. eğer onu küçükken yitirdiyseniz her şey daha zordur. herkes küçüktü, büyüdü yarası iyileşmiştir diye düşünür ama kazın ayağı öyle değil. çocukken ölüm nedir bilmezsiniz, her an babanız kapıdan içeri girecekmiş gibi gelir. oyun gibi gelir her şey. ama yılbaşı gecelerinde, doğum günlerinde, bayramlarda bile gelmediğini gördükçe ölümün geri dönüşü olmayan bir gidiş hali olduğunu kavramaya başlarsınız. her yılbaşında, her doğum gününüzde, her bayram sabahında biraz daha kaybedersiniz onu. içinizdeki boşluk her geçen gün daha da büyür. siz son nefesinizi verene kadar büyür.
