bazen ciddi anlamda insana kendi nefesini dar eden bir şey bilmek. ki nefret ederdim bilmemekten. gerçeklerden kaçmak falan..
ne zaman ki kendini bana tanıttığı haliyle sevdiğim, değer verdiğim, dost sayıp duygu dünyama aldığım kişi ya da kişilerin aslında hiç de öyle olmadıklarını anlamaya başladım, işte o nokta benim sıçış noktam oldu. yıllar yılı ya hep ya hiç şiarıyla hareket eden ben; ortayolcu, nabza şerbet, göz göre göre rol yapmak gibi ömrüm boyunca tiksindiğim kavramları kendi üzerimde yakalar oldum. hayır elbette ki kimsenin kendisini anlattığı kadar iyi olamayacağını falan biliyordum. ufacık şeylerden olmayacak çıkarımlar yaparak ''paranoyaksın ama elin de boş dönmüyorsun'' gibi cümleler duyacak kadar zekâm da vardı allah'a bin şükür. ama bu eziyet olmaya başladı. yakın çevremle ilgili abuk sabuk birsürü detayı bilip de karşımda rol yapmalarına müsade etmek, daha da fenası ''bilmiyormuş'' gibi yapmak bana dozundan çok daha fazla riyakârca geliyor. işin fenası bunu becerebiliyorum. korkutan tarafı da bu. ben de mi onlar gibi oluyorum?
duygu düşüncelerim karışıyor. insanların gözlerinin içine bakarak aklımda tüm olan biteni gezdirirken normal normal konuşmaya çalışmak batıyor bana. bir sohbet esnasında bile yüzlerine bakarken düşündüklerim önüne geçmeye çalışıyor her şeyin. hiçbir şey yokmuş gibi cevaplamaya çalışmak beni öldürüyor. bir de yargılanıyorsam olur olmadık bu insanlar tarafından.. vallahi onurum inciniyor sözlük. sonra vay efendim neden çatık kaşlarım..
