kalbim paslanmaz çelikten mi benim?
çok mu dayanıklıyım sence, çok mu katı?
acı çekmez miyim hiç?
benim de yaralarım yok mu?
hayal kırıklıklarım...
benim hiç ciğerim yanmaz mı?
bazen gerçekten benim bir insan olduğumu unuttuğunu düşünüyorum.
oysa ben de etten kemiktenim.
ben de 'babam ve oğlum' izlerken hıçkırıklara boğulan biriyim.
unutabilmek için geçmişi ve hatırlayabilmek için,
belki azıcık da gülebilmek için açıp youtube'dan 'yedi numara' izleyen biri..
nerede dalsız kolsuz biri, dalım kırıldı.
nerede garibanın biri,
itilmiş, hakarete uğramış biri, ciğerim çürüdü.
nerede gözünde yaş biri, yaşım kurudu.
daha geçen bir yerde çay içiyoruz. köylünün biri yan masada oturan veterinere ayağı kırılmış bir kuzu getirdi.
veteriner kuzuya baktı ve ''yapacak bir şey yok dedi, kes gitsin.''
biliyor musun? çay boğazıma dizildi. o kuzunun yüzü...
tutamadım kendimi, ''yahu amca gel sen kesme bu kuzuyu, satıver bana dedim,'' olmaz dedi.
''o zaman ayağını alçıya alalım, çubukla falan tutturalım, iyileşir belki dedim,
güldü.
öyle üzüldüm ki..
büyüse de kesilecek biliyorum ama yine de yaşasın istedim kuzu.
ne saçmalıyorum biliyor musun?
demem o ki ben de insanım, senin gibi, onun gibi, diğerleri gibi
benim de bir kalbim var ve acıya biliyor..
