ben çocukken babamın bi reno11 i vardı. flash s olan. hani şu uçan tabut.
ailecek her hangi bir yerlere giderdik. ben ufaktım daha o zamanlar. arabanın farları göstermezdi. silecekleri iyi temizlemezdi. ön camı buğu yapardı babam bezle silerdi. sis çökerdi sis farları çalışmazdı. binbir badireye rağmen hep menzile ulaştık. bizi bi şekilde hep ulaştırırdı babam.
bir gün böyle bir havaya denk geldim. bindiğim aracın modeli yüksekti. farları aydınlatıyordu. camları buğu yapmıyordu. sisleri de vardı. üstelik çalışıyordu. balıkesire girerken yada çıkarken olması lazımdı. izmire gidiyordum. saat 3 veya 4. yağmur kıyamet gibi yağıyordu. birde sis indi ama sis değil sanki bulut yere indi. görüş mesafesi en fazla iki metre. tek başımaydım. taşıdığım bir ekstra can yoktu. kendi canımın da pek önemli olmadığı dönemlerdi. ama korktum. gerçekten korktum. ilerledikçe daha fazla korktum. korkunca düşündüm. arabanın arka koltuğunda ortada otururdum. kollarımı da ön koltuklara atıp yola bakardım. hiç bir şey göremezdim. muhtemelen babamda göremezdi. ama giderdi. vitesi düşürdüm. düşürdükçe düşürdüm. en sonunda bi benzinliğe girdim. bekledim. belki biraz ağladım. korktuğum için değil. aklıma gelenler için. boşa harcadıklarım için. ihanetim için.
