soyadının kullanılmadığı dönemlerde aynı isimli olanları, sülaleleri ayırmak ve sınıflandırmak için kullanılan sözlerdir. mahallelinin olaylar karşısında "bundan sonra buna x diyelim" dercesine bir anda ortaya attıkları sözlerdir.
...
ama en sevdiğim "bokubüyüğün ismail" lakabıdır.
ismail adlı zat bir gün bahçedeki tuvalete gider. o çıkınca çocuklar tuvalete üşüşür ve ismail'in bıraktığı dışkıya bakarlar. "amma da çok zıçmış", "kocaman da boku varmış" gibi laflar edilirken aniden birinin aklına gelmiş lakabının bu olması. sonunda tüm mahalleli duymuş ve adamın adı bokubüyüğün ismail kalmış.
...
işin kötü yanı lakaplar babadan oğula geçiyor çoğu zaman. biri çıkıp soruverebiliyor "sen bokubüyüğün ismail'in ahmet değil misin?" diye.
