134.
-
herkes ayrılığın acıyla beraber geldiğini düşünür.
sanırım bunu katılmayan insanlar varsa o tarafta saf tutmak benim için daha doğru olacaktır.
katılanlar olur katılmayanlar olur mutlaka ama ayrılık neden acı versin ki insana ?
ilişkilere dışardan bakanlar hüküm verir, şu daha çok seviyor ayrılırsalar daha çok üzülür diye,
geçmişte ne olduğunun ne önemi var ki, gelecek belirlemez mi kimin kazanan kimin kaybeden
olacağını ?
bir savaş olup bitmiştir ama galip olan belli değildir henüz,
kazananı görebilmek için yüksekçe bir tepeye çıkıp bakmak gerekir, biraz da zaman,
zaman içinde bazı şeyler belirler kazananı, mesela sen acı çekerken karşıdaki günlük güneşlik
sabahlara uyanıyorsa kaybetmişsindir, bu ilk kıymıktır etine batan,
sonra düşünmeye başlarsın nasıl bu kadar kolay unuttu, acaba hiç sevmedi mi diye,
paranoyalar başlar ardından ve daha da dönüşü olmaz.
karşıdakinin acısının seninkiyle neden ilişkisi olsun ki diye düşünmeyin sakın,
insana bir şeyi mazide bırakmak koymaz, başkasının o maziyi çöpe atmasıdır koyan.
senin için ince ince kanarken, ağzından hiç çıkmayan sözler çıkarken o yine bozmaz kendini,
herkes seni aforoz edip onu haklılaştırırken acı bir tebessümden fazlası gelmez elinden,
ismini hatırlamadığım birinin hatırladığım tek cümlesi gibi,
ayrılınca daha güzel konuşan daha az sevendir daima.
