"çocuğun psikolojisi nasıl bozulmasın? babası gözünün önünde kendini asmış, tavanda lamba gibi sallanıyor" diyen sezai hocama selam ederek başlıyorum bu en anlamlı zirveyi yorumlarken sözlerime.
3 saat çocukla çocuk olduk. ismail yk'dan bas gaza'yı bağıra bağıra başka hiçbir kuvvet söylettiremezdi sanırım bana. böyle özetleyim, sen anla. belki de hayatımın en anlamlı 3 saatlerinden biriydi. başlığın ilk entry'sinde de dediğim gibi sonuç olarak vicdanım rahat bir şekilde giriyorum yatağıma. ama yine ve yine söylüyorum ki devamı gelmezse bu zirvenin hiçbir anlamı olmaz. ha devamı sözükle gelir, bireysel gelir, bilmez ben.
ankara zirvelerine, bununla da yetinmeyip çocuk esirgeme kurumu zirvesine dil uzatan yazarları da görmek isterdik aramızda. daha doğrusu onların da görmesini isterdim bugünü. ne derler? laf var icraat yok. yapamayacaksan konuşmayacaksın. hani daha önce bir yerde de yazdığım gibi çükü 7 santim olan adamın sürekli a.ına koyim demesi gibi. boş yere çemkirme.
sonuç olarak, son 1 yıldır sahipsiz kalan efsane ankara zirvelerinin, nickler değişse de tadı değişmeyen harika bir geri dönüşü oldu. kadim kuzenim okyanus'un da dediği gibi "ankara zirveleri tek ayak olmaaaaaz". bir sonraki durak olan iftar zirvesinde görüşmek üzere, kendinizle gurur duyun. sizler harika insanlarsınız.
