çocuklardan "bir daha ne zaman geleceksiniz" sözünü duyup bir daha gitmemek kendi kişiliğinize ettiğiniz bir küfür, dondurmanızın* kaşığı yok diye dondurmasını döküp kendi kaşığını sildikten sonra size veren çocukla bir şey paylaşmayı istememek karaktersizliktir.
bu zirveyi aklından geçirmişlerin beyinlerinden öpüyorum. sadece katılanlar değil katılmayıp destekleyenler ve gönülleri bu zirvede olanlar umarım hep böyle kalırlar ve desteklerini bir sonraki zirvede de gösterirler.
zirveden çıkalı birkaç saat oldu ve içimde inanılmaz bir hüzün var. onları orada bırakıp gelmek çok zordu ve hala aklım orada. tüm katılımcıların da içinde bu his olduğuna eminim. keşke ama keşke hepimiz birini tutup evimize getirebilsek. keşke onların boş olan sahiplenme kovalarını doldurabilsek.
sahip demişken, saipsize de ayrı teşekkürlerimi sunuyorum çocuklar adına. çocuklar aslında saipsiz değil. deyip de kelime oyunlarıyla lafımı bitiriyorum.
