arkadaş dost hak getire zaten hep söylerim ben insan sevmiyorum.
Zaten insan sevsem dünyayı severim ama konumuz o değil.
Okula sadece vize ve finallere girmek için gidiyorum telefonum uçuş modunda neredeyse aldığımdan beri be hep sessizde.
bir buçuk saatte bir romanı bitiriyorum bazen.
Aynı görüşlere sahip olduğum insan yok etrafımda. karnım mı acıktı gidip tek başıma yiyorum hasta mı oldum yatıp zıbarıyorum mutsuz mu hissediyorum çikolata alıyorum kendime seratonin hormonu alayım diye.
Canım sıkılınca deftere yazıyorum ya da telefonun not kısmına rahatlatıcı olabiliyor. Gelecekten birilerine mektuplar yazıyorum. Tanımadığım, tanışmadığım belki hiç olmayan.
Sevgilim yok dostum yok en iyi arkadaşım yok. Sosyal hayatım da yok fanı olduğum birileri yada bişeyler de yok hiç olmadı da.
Sevdiğim bi dizi yok. Akşamları heyecanla telefona sarılıp aradığım gün içinde yaşadığım gereksizlikleri anlattığım biri yok. Kısacası soyutlaştığımı hissediyorum. Soyutlanmak benim tercihimdi hala da öyle.
iyi böyle gereksiz insanlara tahammül etmek zorunda olmamak özüne yoğunlaşmak çok daha iyi.
Aptal insanlarla diğer insanları tartışmak yerine bir şeyler üretmek kariyer yapmak çok daha mantıklı.
