ey karanlığın çocuğu zaman
niye saklanırsın kuytu köşelerde
üçe bölüp birle çarpmadılar mı bizi,
senle.
gencin yüreğindeki aşkta gelişmedik mi
gönlümüzdeki çizgileri ters düz etmedik mi
ne ara çekildin o görünmez tellere.
ışık patlamaları soldu,
arayışla sürtünen havadaki eller
dikenlerin ile pelte pelte kara oldu.
ey kendini daimle arttıran bela
aydınlığın ve yokluğun hakimi olan zaman
yaşlılığımızı nereye kadar omuzlayacak
o sonsuz üstünlüğünle ördüğün tuzak.
hepimizin tanrılığının sonunda
durağan boşluk başlar.
kardeş kardeşi niye ebedi boğar
aynı noktadan gelmedik mi zaman?
bir ölüye aldığım çiçeğin özgürlüğünde
sen yine kendini göstermezsin
anamıza bilmem neden söversin
yokluğun rahmine dönelim zaman.
