zaman zaman içten hissedilendir. sevdiğin insana olan duyguların seni durduk yere dürter ve en derin hisler kalbinden gözlerine kadar yükselir. fakat karşıdan gelme ihtimalindeki mutluluk gerçek değildir. başka insanlar, başka ağaçlar, yollar, otobüsler, trenler yaklaşır yüreğindeki bekleme salonuna...doğrusu istemek, onu karşında görmek demek değildir. çoğu zaman sana gökyüzündeki yıldızları saymak düşer. yürürsün ama o hep uzaklardadır, uzaklaşır. bir türlü yakalayamazsın. raylarda sürüklenen orta vagonlar gibi nereye gittiğini ya da nerede durduğunu bilmediğine hayıflanarak geçer zaman. hiçbir istasyonda yoktur, tüm banklar boştur ve kış güneşi katarları üşütmektedir.
