başlamadan önce "ne yazacağım acaba?" diye düşünürdüm bazen. aklıma herhangi bir fikir gelmese bile ilk kelimeyi yazdıktan sonra zihnim mantarı patlamış şampanya gibi kağıda akmaya başlıyor. sadece ufak bir eşik enerjisi gerekiyor onu kıvama getirmek için.
düzgün ve okunaklı olan yazım artan zihin boşalmasıyla birlikte zamanla coşuyor ve hızlanmaya başlıyor. bir orkestra şefi gibi ellerim kağıt üzerinde oynamaya, titremeye başlıyor ve onları kontrol edemiyorum; ellerim, aklımdan akıp giden düşüncelerin hızına yetişemiyor. bazen de yerimde duramıyorum. oturduğum sandalyede kıpırdanmaya başlıyorum; sanki zihnimin coşkun bir şekilde mastürbasyon yaptığına şahit oluyorum.
her şey sona erdiği zaman bitkin bir şekilde yaslanıyorum sandalyeye ve eserime bakıyorum uzaktan. beni yoran, çılgına çeviren ve iç dünyamdan dışarı fırlayan yaramaz çocuğu seyrediyorum.
ufak bir gülümseme ile defteri kapatıyorum ve bir sonraki yazma eylemi için ruhumu dinlendirmeye başlıyorum.
