1989 doğumlu biri olarak, 94 yılından beri süregelen çocukluk arkadaşlarına sahibim, ve hala haftanın en az 4 günü görüşürüz. biz 3 kişiydik. müjgan yoktu bir tek, o da lazım değildi zaten.
o kadar sene arkadaş olmak, dostluğa dönüşür, dostluktan kardeşliğe... ve inanın artık gerçekten aileden biri gibi bakmaya başlarsınız, ben hiç kazık yemedim onlardan... onlardan olmayana güvenmedim zaten. beraber ağladık beraber güldük, belki beraber ölmeyeceğiz ama hayatı anlamalı kılan dostlarıdır insanın, sevdikleridir, sahip olduklarıdır.
sahip olduğunuz anlamlara varlık katın, cümle ters gelebilir ilk okuyuşta, ama gerçekten katın bunu. dostluklar kolay elde edilmiyor,
güvenmek güzeldir.
