Bana bir kitap hediye etmişti. Adı mülksüzler. Şunu yazmıştı girişinde: dünyanın ne kadar güzel olduğunu görmenin yolu, onu ay gibi görmekten geçiyor.
Evet, anarres bi cennet vadetmiyor ama urras bütünüyle cehennem.
O halde anarres, urras'ın geleceği iken, bizi anarres'i düşlemekten kim alıkoyabilir!
Sevgili "eşlik" yoldaş, kardeş...
Birlikte anarres'i düşlemekten hiç vazgeçmeyelim.
Evet bu satırları okurken güzelim mersin'e yoğun bi yağmur yağıyordu ve apartman önüne geri dönüp giriş sayfasının fotoğrafını çektim. Daha sonra alt fonda şu parça çalarken kitabı çöpe attım. Çünkü unutmak için o değerli kitaptan da vazgeçmem gerekiyordu.
Evet bir kaybedene yakışır şekilde o kadını kaybettim. O benim mütevazı olduğumu kaybeden olmadığımı düşünse de gerçek bu bence. Aklıma bu satırların üzerine çullanmış yağmur tanelerinin mahvettiği tükenmez kalem darbeleri ve beni bir zamanlar saatlerce beklediği barış manço parkının kenarına o kitabı atışım geliyor. Eminim o çok mutlu olacak çünkü mutlu olmayı sonuna kadar hak eden bi kadın. Ben ise kurumun bana verdiği pardesü ile balkonda içen keş bi kaybeden olacağım. 21.53 teki mersinde çakan efsane gök gürültüsü ile ağlar iken o gülecek. O yeni sevdiceği ile mutlu bir başlangıç yaparken benim hayatımda bir domino taşı daha eksilmiş olacak. Bugün mersin yağmura ve benim gözyaşıma doyacak onun da mutluluğuna.
Benim kaderime titreyen göl gibi titremek üşümek ve yalnızlık düşüyor.
Bi nebze daha acı olan ise ben acımı anonim yaşayamayacağım. Onun bunu okuma ihtimali olacak ama ben ondan haber alamayacağım. En son WhatsApp yılbaşı storysi kalacak aklımda ve ben ona yalnızca mutlu yıllar yazabileceğim...
