bunalmışlığımı bohem feysbuk sayfalarındaki geri zekalı ergenler gibi yansıtmaktan tiksiniyorum. olum ben neden buradayım? neden birilerine bir şeyler anlatmaya çalışıyorum? neden benim için hala birileri var?
çünkü hala hayatında başka kavramı olan bir eziğim amk, içten içe bunu hissetmek de koyuyor. bütün bunları söylerken bir anda "olum iki dakika beni dinleyin lan" diyesim geliyor, işte o zaman kendi bitikliğim için üzülüyorum.
