uzun süredir yanına gitmiyordum. iyileştiğimi düşünmüştüm. biliyorum, hayatım boyunca üzerime yapışan laneti taşıyacağım hep. benzerini o da söylemişti bana. boktan bir hayata, boktan bir kadere sahip olacağım hep. şans dediğimiz oyunda hiçbir zaman yüzüm gülmeyecek.
"hayat fırsatlar topluluğudur" derdim hep. yalanıma sokayım. kendime de kızıyorum bazen.
onu özledim tekrar. odasında sessizce saatlerce oturup yine o kadının karşısında ağlamak istiyorum. kendimi onun kollarına bırakıp tüm zamanımı bu şekilde geçirmek bana yazdığı onlarca ilaçtan daha faydalı olurdu belki de.
salı günü tekrar gideceğim. sadece karşısında oturup ona bakmak için.
