Kendisiyle alakasız yığınlarla birlikte olmaktansa, kaliteli bir yalnızlığı tercih etmekten kaynaklanıyor olabilir. insan kimi zaman kendi ile kendisi arasına birilerinin girmesini istemez. Yalnızlık, alakasız yığınlardan bunalmış bir insan için soğuk bir duş gibi rahatlatıcı gelebilir. Ancak şu da bir gerçektir ki her şeyin olduğu gibi yalnızlığın da bir haddi vardır. insan en nihayetinde sosyal bir varlık. Uzun bir zaman dilimini yalnız geçirdiğinizde, sosyal yeteneklerinizi de kaybetmeye başlarsınız. Ve sosyallikten daha da uzaklaşırsınız. Bu Tarih çözemediği için, tarihi sevmeyen bir insana benzer. Sosyal olamamakta bir nedendir yalnızlığa. ''Yalnız kişi, kuyuya benzer. içine bir taş atmak kolaydır ama bu taş dibe inecek olursa, deyin bana, kim çıkarabilir ?''Böylesi bir kuyuya yeterince bakarsanız, kuyunun da size baktığını fark edersiniz. insan nede olsa çevresinin toplamı değil midir ? Ve yine bu nedenle, insanın hiç mi hiç bir çevresi olmazsa, tamamiyle kendisi olacağı söylenebilir mi ? Başka bir deyişle, kişi kendi öz benliğini keşfetmek için, yalnız kalmalıdır. insanlar boş zamanlarda sosyal aktivitelere çok fazla önem veriyorlar. Onlar için, hafta sonunu evde ve tek başına geçirmek tamamiyle aptallık. Aslına bakarsanız bu yine yazının ilk cümlesine göre cevaplanabilir. Ama yine de cevap vermek gerekirse, bilinçli bir korkaklık (dolayısıyla yalnızlık) bilinçsiz bir aptal olmaktan yeğdir. Böyle bir durumda aptal mutluluğu isterseniz, yapmanız gereken şey, sizi aptallaştıracak geçici bir madde bulmak olur. Ki bu krizler geçirdiğiniz anlarda ufak bir antidepresanla oldukça çözülebilir. Başkalarınıın yargılarına göre yalnızlığını yorumlamaktansa, dön ve sana neyin huzur verdiğine ve ne istediğine bir bak.
