tolstoy'un insan nesliyle tam manasıyla taşak geçtiği eseridir. içinde boğulduğumuz histeri denizlerimizin aslında bir kaşık su olduğunu o kadar güzel anlatıyor ki, insan ne kadar küçük olduğunu tekrar anlıyor. bir de eğer bu kadın vaktiyle hislerini bir kağıda dökmek için eline bir kalem alıp yazmaya girişseydi, muhtemelen şu eseri yazardı;
